Twee extra wakes

Zondag 22 juli stonden we weer voor het hek van Detentiecentrum Zeist. 18 juli werd weer een gezin met kinderen opgepakt, deze keer een Armeens gezin in Eindhoven. Vader Hamlet, Moeder Lilit en hun twee kinderen, dochter Anahit (12 jaar oud) en zoon Arsen (8 jaar oud).
Het gezin woont al 9 jaar in Nederland.
Het is de tweede keer in korte tijd dat we worden opgeschrikt door de uitzetting van in Nederland gewortelde kinderen. 2 weken geleden stonden we bij het hek vanwege de uitzetting naar de Oekraïne van het gezin Andropov uit Culemborg. Petities aan de staatssecretaris en de protesten bij het hek mochten niet baten.
En nu? Er was weinig hoop dat het nu wel zou helpen, maar toch….
We liepen langs de weg en diep het bos in. Op de plek waar we het dichtst bij de verblijfplaats van het gezin konden komen stonden we stil. We riepen tweemaal heel hard de namen van alle gezinsleden en daarna ‘wij zijn hier!’. En we hoorden van achter de hekken een stem: ‘ik ben hier!’.
Een moeder, vader en twee kinderen bij wie het Armeens gezin in huis had gezeten herkenden de stem van de vader, Hamlet. De kinderen huilden. We zongen ‘we shall overcome’ en daarna was het een tijd stil. Iedereen was onder de indruk. Fijn dat ze ons hebben gehoord, weten dat mensen meeleven. Maar dan?
Wat gebeurt er toch in Nederland? Ik weet ook wel dat het vluchtelingenvraagstuk niet zomaar op te lossen is. Maar als het zover is dat een gezin zoveel jaar in Nederland is, kinderen hier geboren en/ of geworteld zijn kun je hen toch niet meer wegsturen? Onmenselijk en onrechtvaardig vind ik dat.
Wat kunnen wij doen? Petities tekenen, doneren voor het kinderpardon, waken. Het voelt als een druppel op een gloeiende plaat.
Ik moet altijd denken aan de woorden van Dom Helder Camara in zijn boekje ‘Levensvragen’: “Men moet niet bang zijn slechts een druppel water te wezen. Het zijn de vele druppels die samen beken, rivieren en oceanen vormen. En men moet durven weten dat er aan de bron nog maar weinig water is”.
Daar houd ik mij in alle machteloosheid dan maar aan vast en daarom was ik daar zondagavond 22 juli.

tekst en foto’s Jeannette van Andel
( de foto’s zijn van de extra wake op 8 juli)